کبر و ناز

یخ، جوی کوه را ز ره کبر و ناز گفت

ما را ز مویه‌ی تو شود تلخ روزگار

گستاخ می‌سرائی و بی‌باک می‌روی

هر سال شوخ دیده و آواره‌تر ز پار

شایان دودمان کهستانیان نئی

خود را مگوی دخترک ابر کوهسار

گردنده و فتنده و غلطنده‌ئی به‌خاک

راه دگر بگیر و برو سوی مرغزار

گفت آب جو چنین سخن دل شکن مگوی

بر خویشتن مناز و نهال منی مکار

من می‌روم که در خور این دودمان نیم

تو خویش را ز مهر درخشان نگاه‌دار

اقبال لاهوری، پیام مشرق