ای زلف تو برهم‌زن فرزانگی ما

ای زلف تو برهم‌زن فرزانگی ما

وین سلسله سرمایه‌ی دیوانگی ما

سر بر دم تیغ تو نهادیم به مردی

کس نیست در این عرصه به مردانگی ما

با ما نشدی محرم و از خلق دو عالم

سودای تو شد علت بیگانگی ما

آن مرغ اسیریم به دام تو که خوردند

مرغان گلستان غم بی‌دانگی ما

گفتم که کسی نیست به بیچارگی من

گفتا که بتی نیست به جانانگی ما

گفتم که بود قاتل صاحب‌نظران، گفت

چشمی که بود منشاء مستانگی ما

عالم همه را سوخت به یک شعله فروغی

شمعی که بود باعث پروانگی ما

شاعر: فروغی بسطامی