روز درختکاری را گرامی می‌داریم

 

ضمن تبریک روز درختکاری مناسب دیدم این روز را با شعری خاطره انگیز گرامی بداریم.

به دست خود درختی می‌نشانم

به پایش جوی آبی می‌کشانم

کمی تخم چمن بر روی خاکش

برای یادگاری می‌فشانم

درختم کم کم آرد برگ و باری

بسازد بر سر خود شاخساری

چمن روید در آنجا سبز و خرم

شود زیر درختم سبزه‌زاری

به تابستان که گرما رو نماید

درختم چتر خود را می‌گشاید

خنک می‌سازد آنجا را ز سایه

دل هر رهگذر را می‌رباید

به پایش خسته‌ای بی‌حال و بی‌تاب

میان روز گرمی می‌رود خواب

شود بیدار و گوید ای که اینجا

درختی کاشتی، روح تو شاداب

شاعر: عباس یمینی شریف

بوتون دنیانی من

چوخ گوزه‌للر گوردوم آختاردیم بوتون دونیانی من

تاپمادیم عالمده اوز کونلوم سئون جانانی من

بی‌نوا پروانه‌لر تک یئتمه‌دیم مقصودیما

عشق سوداسیله یاندیردیم بو شیرین جانی من

نازنین، آهو باخیشلی چوخ پری‌لر گورموشم

سئومه‌دیم اوز سئوگیلیمدن باشقا بیر جیرانی من

بولبول نالانی‌یم من بیر گول اوزلی دلبرین

نیلره‌م هر لاله اوزلی غنچه‌ی خندانی من

هر گولون بیر عطری وار هر غنچه‌نین بیر نشئه‌سی

اولموشام چوخ نازنین‌لر باغی‌نین باغبانی من

وار امیدیم وصل جانانه یئتیشسین تئز الیم

آهیله سوندوررم آخر آتش هجرانی من

«واحدم» بیمار عشقم غیردن یوخ منتیم

دردیمه جانان الیله ائیله‌رم درمانی من

شاعر: واحـد

دیدار یار غایب دانی چه ذوق دارد

دیدار یار غایب دانی چه ذوق دارد

ابری که در بیابان بر تشنه‌ای ببارد

ای بوی آشنایی دانستم از کجایی

پیغام وصل جانان پیوند روح دارد

سودای عشق پختن عقلم نمی‌پسندد

فرمان عقل بردن عشقم نمی‌گذارد

باشد که خود به رحمت یاد آورند ما را

ور نه کدام قاصد پیغام ما گذارد

هم عارفان عاشق دانند حال مسکین

گر عارفی بنالد یا عاشقی بزارد

زهرم چو نوشدارو از دست یار شیرین

بر دل خوشست نوشم بی او نمی‌گوارد

پایی که برنیارد روزی به سنگ عشقی

گوییم جان ندارد یا دل نمی‌سپارد

مشغول عشق جانان گر عاشقیست صادق

در روز تیرباران باید که سر نخارد

بی‌حاصلست یارا اوقات زندگانی

الا دمی که یاری با همدمی برآرد

دانی چرا نشیند سعدی به کنج خلوت

کز دست خوبرویان بیرون شدن نیارد

زان گه که بر آن صورت خوبم نظر افتاد

زان گه که بر آن صورت خوبم نظر افتاد

از صورت بی طاقتیم پرده برافتاد

گفتیم که عقل از همه کاری به درآید

بیچاره فروماند چو عشقش به سر افتاد

شمشیر کشیدست نظر بر سر مردم

چون پای بدارم که ز دستم سپر افتاد

در سوخته پنهان نتوان داشتن آتش

ما هیچ نگفتیم و حکایت به درافتاد

با هر که خبر گفتم از اوصاف جمیلش

مشتاق چنان شد که چو من بی‌خبر افتاد

هان تا لب شیرین نستاند دلت از دست

کان کز غم او کوه گرفت از کمر افتاد

صاحب نظران این نفس گرم چو آتش

دانند که در خرمن من بیشتر افتاد

نیکم نظر افتاد بر آن منظر مطبوع

کاول نظرم هر چه وجود از نظر افتاد

سعدی نه حریف غم او بود و لیکن

با رستم دستان بزند هر که درافتاد