تو به دستی که به تیر مژه دل می‌شکری

تو به دستی که به تیر مژه دل می‌شکری

عالمی صید نگاهت شده تا می‌نگری

ترک تیر افکنت از تیغ تغافل ریزد

خون صد واسطه تا از سر خونی گذری

پیش کس قصه‌ی اسرار دهانت نکنم

آن نسیم است که بر غنچه کند پرده دری

حسرت بال و پرم بود که در دام افتم

این زمان می‌کشدم حسرت بی بال و پری

تا چه سری است دهان تو که صد مصر شکر

باشدش تعبیه در تنگ بدین مختصری

غنج طاووسی رفتار تو گر بیند باز

دیگر اندیشه رفتن نکند کبک دری

مهر ترکان نرود از دل یغما ناصح

مدم افسون که برون ناید از این شیشه پری

شاعر: یغمای جندقی