رفتی

چون اختر شبگرد درخشیدی و رفتی،

بر من نگهی کردی و خندیدی و رفتی

من سرخ شدم، سوختم از برق نگاهت

در چهره من آتش دل دیدی و رفتی

یک لحظه شکفتی چو گل تازه بهاری،

یک عمر به من خاطره بخشیدی و رفتی.

گر بر من دل داده نبودت نظر مهر

از حال پریش‌ام ز چه پرسیدی و رفتی؟

رفتی تو و من ماندم و آشفتگی عشق

بی‌تابی من دیدی و تابیدی و رفتی.

شاعر: ژاله اصفهانی