نوحه سرا

از بس که ملول از دل دلمرده‌ی خویشم

هم خسته‌ی بیگانه، هم آزرده‌ی خویشم

این گریه‌ی مستانه‌ی من بی‌سببی نیست

ابر چمن تشنه و پژمرده‌ی خویشم

گلبانگ ز شوق گل شاداب توان داشت

من نوحه‌سرای گل افسرده‌ی خویشم

شادم که دگر دل نگراید سوی شادی

تا داد غمش ره به سراپرده‌ی خویشم

پی کرد فلک مرکب آمالم و در دل

خون موج زد از بخت بد آورده‌ی خویشم

ای قافله! بدرود، سفر خوش، به سلامت

من همسفر مرکب پی کرده‌ی خویشم

بینم چو به تاراج رود کوه زر از خلق

دل خوش نشود همچو گل از خرده‌ی خویشم

گویند که «امید و چه نومید!» ندانند

من مرثیه‌گوی وطن مرده‌ی خویشم

مسکین چه کند حنظل اگر تلخ نگوید؟

پرورده‌ی این باغ، نه پرورده‌ی خویشم

شاعر: مهدی اخوان‌ثالث