گریزان

چرا چو شادی از این انجمن گریزانی؟

چو طاقت از دل بی‌تاب من گریزانی؟

ز دیده‌ای که بود پاک‌تر ز شبنم صبح

چرا چو اشک من ای سیم‌تن گریزانی؟

درون پیرهنت گر نهان کنیم چه سود؟

نسیم صبحی و از پیرهن گریزانی

چو آب چشمه دلی پاک و نرم خو دارم

نه آتشم که ز آغوش من گریزانی

رهی نمی‌رمد آهوی وحشی از صیاد

بدین صفت که تو از خویشتن گریزانی

رهی معیری