تنها میان جمع

آن که آید ز دست دل به امان

و آنکه آید ز دست جان به ستوه

گاه، سر می‌نهد به سینه‌ی دشت

گاه، رو می‌کند به دامن کوه

تا زند در پناه تنهائی،

دست در دامن شکیبائی

غافل از این بود که تنهایی،

سر نهادن به کوه و صحرا نیست

با طبیعت نشستن‌اش هوس است !

چون نکو بنگرند تنها نیست

ای دل من بسان شمع بسوز!

باز، «تنها میان جمع»، بسوز !

فریدون مشیری