«فلق»

در فلق بود که پرسید سوار:

خانه دوست کجاست؟

نرسیده به درخت

کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است

و درآن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است

می روی تا ته آن کوچه که ازپشت بلوغ سربه درمی آرد

پس به سمت گل تنهایی می ییچی

دو قدم مانده به گل

پای فواره جاوید اساطیر زمین می مانی

و تو را ترسی شفاف فرا می گیرد

در صمیمیت سیال فضا خش خشی می شنوی

کودکی می بینی

رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردارد از لانه نور

و از او می پرسی

خانه دوست کجاست؟

سهراب سپهری