آوای دل

دارم  گلم ،من بر  ندیدنهایت  عادت   می کنم            

آهی که از دل می کشم این سینه راحت می کنم

درفکرایامی که من بودم به پیشت خوب وخوش    

 با درد آن نا شُکریم  خود را شماطت  می کنم

هردم بدی کردم  مرا  خواندی  تو  با بد  بودم     

 با این همه لطف ای خدا پیشت حقارت می کنم

آنجا که فرمودی به شوق  دیدنم  دل   می بری     

بیچاره   من با دیگری   فکر   رفاقت   می کنم

روزی که فرمودی مرا روزی دهی با صد کرم     

 دیگر نمی دانم چرا من صد  شکایت   می کنم

گم کرده ام خود را دگربی خود نمی گردم زخود  

حالی ندارد دل   که من  کارش  روایت می کنم

کارم   شده دلبستگی  بر خار و خاشاک ای خدا   

 درمانده ام  لطفی  نما  ،دارم   صدایت  می کنم

علی (ع)   با فرق بشکسته   نماز  عشق می خواند

علی (ع) را اين جهان جای  تحمل  نيست می  داند

علی  (ع)  آن ناطق قرآن وداع با اين جهان سازد

ولی  نطق  کو هر  بارش   جهان تا  هست می  ماند

علی (ع) با پای  خود در قتلگا هش  می رود شا دان

به وقت   ضربه خوردن فزت رب الکعبه   می  خواند

علی (ع)  همراز  چاهی  بوده   در   تنها ئی  شبها

کنون او می  رود  هم آه و هم آن   چاه می  ماند

علی(ع) از  خوف   آ ن خالق  نما يد آه وزا ريها

 صدا ی  گر يه را هر کس شنيد از  راه  می  ماند

علی(ع)  را انتظارش  می  کشد طفلان بی يا ور   

گِجه شب نماري قيلان علي بوگِجه ياراليدي كوفه دَ

                                       نِجه شيعه اول امامينين باشي گور بلاليدي كوفه دَ

بوگِجه گوي اولدوزو تك قاليب علي يوخدو راز ونياز اِدَ

                                    بو گجه  يتيم لرين اي خدا گورَسن  سُراغينه  كيم گِدَ

بو گجه خبر بودو كوفه دَ علي يه طعام آپارير هامي

                                  بو گجه يتيم لرين اللرينده قاليبدي صبحچهَ سوت جامي

بو گِچه حسين گليب الغرض يارالي باباسينا آغلي يا

                                 بوگِجه حسن گينه سعي اِدير بابانين ياراسي ني باقلي يا

هامي باخدي گوردو اوياندا بير خانم آغليير گوره سن نجه

                                 ديير اي بابا  آناسيز  قيزي گينه تك قويوب  گِدي سن نجه!

ديير اي بابا بوحسينيين بيليسن يامان گونو وار بابا

                                 بو خرابه  گوفه و شامي دَ بو   حسينيين   كيمي  وار بابا

بابا دور كي وقتي نمازيين دورا بيلمه سن سويوشور بابا

                                 بابا كوفه نين او يتيملري حالي وي گليب   سورو شور بابا

چوخ اوشاخلار الدَكي سوت گليب سوتو سن آليب ايچه سن بابا

                               منه سويله حالي وي من گديم اولارا دييم  نِجه   سن  بابا

علي صبحَچان دانيشيب ولي سحراولدو شمعي دَ ياممادي

                              علي گوزلرين يوموب اي خدا حسن آغلادي داي اوياممادي

بله سَسله دي بابا واي بابا ،بابا سايه سي يوخ اولان بابا

                             بابا   كوفه دَ  ا وزو گول مويَن غم    ومحنتي   چوخ اولان بابا

اي كه با بي حرمتي حرمت شكستي گوش دار        روزگاري مي شود  اين تاب و  طاقت بر كنار

حرمت  ماه خدا   چون   بشكني   گريان  شوي        ياد كن آن  روزگاري را  كه باز   عريان  شوي 

بنده ي اِشكم   دگر نان   ونمك در كار نيست         خنده مي كردي ومي گفتي فلك دوّار نيست!

ديدي   اين چرخ  فلك چرخيد ورويت باز  كرد           بعد ازاين  مُردن    برايت   زندگي    آغاز  كرد

حال اگر   آن   خوردني هايت   بياد پيش  تو           يا كه   اقوام  و مُريدانت   شود هم  كيش  تو

چون پَشيزي  هم نيارزد اين همه، آگاه باش           تا زماني زنده اي بر نفس سركش  شاه باش

گر لگامش  بگسلي او برتو خواهد زد  لگام             بعدازآن هرچا بخواهد مي برد هر صبح وشام

ارزشت را با  هواهاي  خودش لِه  مي كند              بهر خوبي   ديدن آن  چشمان تو مِه مي كند

يك زمان چشمان مِه بگرفته را بازش كني              آن زمان بيني كه چيزي نيست تا نازش كني!

آنچه دردست ودلت مي بوده دادي رفته باد           از زمان    جاهلي    تنها   برايت   مانده    ياد

اينك از   روي خجالت مي زني داد اي خدا              ابلهي ،   با كارهايت    از خدا   گشتي  جدا

هر جدائي درد  جان دارد كه از  جان بگذرد               مُرده آن  جاني كه   با جانش زجانان بگذرد

هركه از جان بگذرد جانان به او جان   مي دهد           آنكه از جانان گذشت آزرده او جان مي دهد

خدا، اي  مهربان  وخوب و  عالي             كنون افتاده   در سر يك خيالي

در اين ماهي كه رحمت نام دارد            فلاني     ده  غذا   هر شام دارد

ولي    از   بهر    افطار    فقيران           چرا   پيدا    نباشد   تكه  اي  نان؟

يكي با صد بُن  وهم شام وافطار            رود   رو   سوي خانه از سر  كار

يكي هم  كار وبارش كوچه گردي           نمانده     از   برايش  نام   مردي

ز بي كاري  به شامش نان  ندارد           براي     مردن  حتي  جان  ندارد!

عدالت، يا علي (ع)  گويان كجايند؟           كجا  دنبال   مسند  فكر     جايند؟

چرابس مُلك اسلامي چنين است        كجاي اين تفاوت حكم دين است؟!

خدايا ديده را   بستن گران  است         تفاوت از    زمين   تا  آسمان است

خبر* ای   مومنان  ماه خدا شد         پلیدی   جمله   از مومن جدا شد

خبر ای خفته در خواب جهالت           بیا     جایی    نباشد   بر  خجالت

بیا  اینجا  خدایت میزبان  است           ملائک در کنارت میهمان    است

بیا   تا از  همه دل کنده باشی          در این محفل خدا را بنده  باشی

بیا   تا    آبر ویت     باز     یابی           حدیث و    قصه ی  آغاز     یابی

بیا با چشم دل خالق نظر   کن          زدیدن های بی مورد   حذر  کن

بیا تا این زبان   در کام      گیری         دروغ و  غیبتش در    دام  گیری

بیا گوش از شنید نهای   واهی          ببندش   با خودت   گو  یا  الهی

به من توفیق مهمانی عطا کن         قراعت    کل قر آنی    عطا کن

تو را بر حق آن شبهای    قدرت         مرا آن گونه خواهی ده تو قدرت

که مغرور از   توانایی     نباشم         به  دنیا خوار   رسوایی   نباشم

کمک کن تا تورا من بنده باشم         رهایم گر کنی   شرمنده  باشم

همان چیزی برایم ده تو خواهی       تو دانی خواهش دل هست واهی

کمگ کن دست محرو مان بگیرم      در این  دنیا به خوشنا می بمیرم

گل من بوی خوشت کی؟ بکندمست مرا   

                                                        در رهت چشم پر از اشک و حیا هست مرا

اشک از این بوده که من لایق دیدار نیم              

                                                           خجل این دیده  که بر چرخ زمان بست مرا

تا کی ؟ از    خجلت    بی   یاوریم  داد کنم      

                                                         بی خرد کی؟ شنود چون توکسی هست مرا

تو   بیا      گوهر    یکدانه     فدای      قدمت   

                                                             بهر آن آمدنت   این سر  و  آن    دست مرا

کی؟ شود   جمعه ی  دیدار تو با اهل نظر 

                                                               یک نظر   گر توکنی  جان زتنم جست مرا

یارب مرا یاری بده دستی بگیرم درجهان                  شاید که با دستان من چشمی نگرید بهر نان

یارب مرا یاری بده دستی گشم بر صورت                ان کودک     در   مانده و     آزرده از جور زمان

یارب مرا یاری بده همدرد   نالانی   شوم                تاشاید این کارم شوم یک مرهمی  بر  زخم آن

یارب مرا یار ی بده از دل   پرستاری کنم                 تا خواهشش این بنده را رسوا نسازد در جهان

یارب مرا یاری بده غیبت نگویم پشت کس                گر عیب   او دیدم   خودم در دل نمایم آن نهان

یارب مرا یاری بده جز حق نگویم کلمه ای                 زیرا که     ناحق گفته ها آتش بُود در این زبان

یارب مرا یاری بده شکرت کنم هر روز وشب               شاکر نباشم قامتم   باید شود صد جا  کمان

یارب مرا یاری بده این دل   گرفتارت کنم                  گر دل گرفتارت کنم   او کی شود   دربند جان

یارب مرا یاری بده تا چشم دل  بینا کنم                  گر چشم دل بینا شود چیزی   نمی ماند  نهان

یارب مرا یاری بده در لحظه ها یادت کنم                  ای خالق و مولای من ای    بی مثال و مهربان

در زیر پای باران چشمم تورا رصد کرد     

           چشمان   پر فروغت   راه دلم  چه  سد  کرد

ای  نازنین خوبم   رفتی   تو من غمینم  

                گلبوته های   کوچه   با  یاد  تو چه  قد  کرد

من  منتظر نشستم  شاید  تو باز گردی    

              وقتی  که  بر نگشتی  قلبت  چه  کار بد کرد

همچون فقیر دستم رو سوی تو گشودم    

               رسمش چه بوده چشمت دست گشوده رد کرد

پیراهنم   نباشد  چون  تار وپود زلفت            

        باید   که  دلربایی   با تار    این  نمد  کرد

رویت چودسته گل بود اندرسبد که ناگه       

           این دل  زبی قراری دستی در آن سبد کرد

عشقی که  با صداقت   در بینمان نباشد          

        باید    که با  شروعش   احسا س آن  لگد کرد

گفتی دل از تو دیگر من  برکنم بمیرم         

          مردن شود   ولی  دل کندن  نمی شود کرد