ای جلوه جلال و جمال خدا علی 

یا مظهر العجایب و یا مرتضی علی

ازشهریار پیر زمینگیر دستگیر

ای دستگیر مردم بی دست وپا علی

جز یک نسب که ازتو به خود بسته نیستم

من آنچنان که آل علی هست نیستم 

اما مرا هم ای علی از خود مران که من

تا چشم داشتم به حسینت گریستم

در شوق نگنجد دل دیوانه ی ما را

گنجی که پدید آمده ویرانه ی ما را

نسبت نتوان کرد به شمع و گُل و ریحان

رخساره ی مهتابی ریحانه ی ما را

پدر

ديدي منت گذاشته ام بي پسر پدر     

رفتي تو هم گذاشتيم بي پدر پدر

اي جان سپرده در وطن خويشتن غريب

وي مانده با همه پدري بي پسر پدر

گفتم عصاي دست تو باشم ولي چه سود

 پايم به گل فرو شد و خاكم به سر پدر

ما را يتيم هشتن و ساز سفر چه بود ؟

خوش ميروي برو كه سفر بي خطر پدر

آهسته تا ببينمت اين يك سفر كه نيست 

 آهنگ بازگشت تو از اين سفر پدر

من آرزوي ديدن روي تو داشتم   

 رفتي و ماند داغ توأم بر جگر پدر

تو آرزوي ديدن من ميبري به خاك

 من هم تو را به خواب ببينم مگر پدر

ديدي من از تو صرف نظر كرده ام تو نيز

كردي ز من معاينه صرف نظر پدر

آري كه با چو من پسري چون تو كردمي

 من نيز به جاي تو بودم اگر پدر

چون باغبان به خون جگر پرورانده ايم

اي از نهال سعي نچيده ثمر پدر

زخم زبان خلق شنيدي براي من

 نفرين به خوي مردم بيدادگر پدر

آوخ كه كرد بازي ايام غافلم

تا با خبر شوم ز تو آمد خبر پدر

اهل گذشت و بودي و بخشنده و كريم

جرم پسر ببخش و ز من در گذر پدر

جانم به ماتمت رود از تن به در ولي

داغ توام نميرود از دل به در پدر

كوه ار شوم به صبر و توانايي و شكيب

داغ تو كوه را كمر بشكاند پدر

تنها نه من كه اهل هنر بي پدر شدند

 اي بي پدر گذاشته اهل هنر پدر

آن روز روزي منِ بيخانمان مباد

كايم به خانه و ز تو نبينم اثر پدر

من بودم و اميدي و باقي ملال عمر

 آن نيز تباه شد اكنون دگر پدر

پر بر فلك گشودي و طوفان روزگار

كرد آشيان ما همه زير و زبر پدر

چون شمع با تبسم شيرين گداختي

 تا همنفس شدي به نسيم سحر پدر

پيش از طلوع فجر شب قدر سوي عرش

 روح تو با ملائكه بگشود پر پدر

از تنگناي حادثه جستي مفر ولي

داري فراز عالم بالا مقر پدر

كي مرده اي كه نام تو زنده است و جاودان

اي در جهان به نيكي و بخشش سمر پدر

بیر چیخئیدیم دام قیه نین داشینا‬

‫ ‫بیر باخئیدیم گئچمیشینه ، یاشینا‬

‫ ‫بیر گورئیدیم نه لر گلمیش باشینا‬

کور اولمیش گوزلرین قان توددی شمرین

که گور سون اوز الینده خنجر آغلار

اَللَّهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ حَمْدَ الشَّاکِرینَ لَکَ عَلى مُصابِهِمْ

اَلْحَمْدُ للَّهِ عَلى عَظیمِ رَزِیَّتى اَللَّهُمَّ ارْزُقْنى شَفاعَةَ الْحُسَیْنِ یَوْمَ الْوُرُودِ

وَ ثَبِّتْ لى قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَکَ مَعَ الْحُسَیْنِ وَ اَصْحابِ الْحُسَیْنِ

 الَّذینَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَیْنِ عَلَیْهِ السَّلامُ

هزار و سيصد و اندي گذشت سال و هنوز

چو لاله بر دل خونين شيعه داغ حسين


هنوز ساقي عطشان كربلا گويي

كنار علقمه افتاده با اياغ حسين


اگر چراغ حسيني به خيمه شد خاموش

منور است مساجد به چلچراغ حسين


فراغ از دو جهان داشت با فروغ خداي

خداي را چه فروغي ست در فراغ حسين

به مرگ چاره نجستم که در جهان مانم         به عشق زنده شدم تا که جاودان مانم

آسمان گو ندهد کام چه خواهد بودن
یا حریفی نشود رام چه خواهد بودن 

      حاصل از کشمکش زندگی ای دل نامی است
گو نماند ز من این نام چه خواهد بودن 

      آفتابی بود این عمر ولی بر لب بام
آفتابی به لب بام چه خواهد بودن 

      نابهنگام زند نوبت صبح شب وصل
من گرفتم که بهنگام چه خواهد بودن 

      چند کوشی که به فرمان تو باشد ایام
نه تو باشی و نه ایام چه خواهد بودن 

      گر دلی داری و پابند تعلق خواهی
خوشتر از زلف دلارام چه خواهد بودن 

      شهریاریم و گدای در آن خواجه که گفت
"خوشتر از فکر می و جام چه خواهد بودن"

بلبل عشقم و از آن گل خندان گویم                 سخن از آن گل خندان به سخندان گویم

زین همرهان همراز من تنها توئی تنها بیا                  باشد که در کام صدف گوهر شوی یکتا بیا

پرواز مرغ بهشتی

گردش ایام به روز 27 شهریور سال 1367 رسید. در این روز اندوهناک، ایران زمین، بزرگی از بزرگان جامعه شعر و شاعری خود را به سرمنزل مقصود بدرقه کرد و به ابدیت سپرد؛ آری، شهریار مُلک سخن ایران، رخ در نقاب خاک کشید و بار سنگین 82 بهار عمر را بر زمین نهاد و مرغ بهشتی به پروازی در اوج درآمد.

روحش شاد و یادش گرامی باد

حیدربابا گلدیم سنى یوخلیام

بیر ده یاتام قوجاغوندا یوخلیام

یوردوموزا، یوامیزا یتیردون

یوسفوى اوشاق ایکن ایتیردون

قاوالیوب قورد آغزینان قاپوپسان

گدنلرین یرى بوردا گورونور

خانم ننم آغ کفنین بورونور

دالیمجادور، هارا گدیم سورونور

بالا گلدون، نیه بله گژ گلدون؟

صبریم سنن گوژلشدى سن گوژ گلدون

من گؤردوگوم کروان چاتوپ کؤچیپدى

آیریلیغن شربتینى ایچیپدى

عمرموزون کؤچى بوردان گچیپدى

توزى قونوپ بو داشلارا کولارا

ملول از ناله بلبل مباش ای باغبان رفتم

حلالم کن اگر روزی گلی در غنچه بو کردم 

^{دوستان گلم تو این مدتی که خدمتتون بودم اتفاقات زیادی رو تجربه کردم}

^{تک تک این پست ها و تک تک ابیات دارای خاطرات تلخ و شیرینی برام هستند}

^{البته خیلی از پست ها همینطور به صورت ثبت موقت باقی موندند} 

 ^{و هیچ وقت انتشار نیافتند}

^{ای کاش ...}

^{بنابه دلایل شخصی احتمالا دیگه نتونم بیام}

^{با اینکه برام سخته ولی لازمه که یه مدتی از همتون خداحافظی کنم}

^{حلالم کنید و واسم دعا کنید}

^{به امید دیدار}

  ^{خداحافظ ...}

ماهم که هاله ای به رخ از دود آهش است

دائم گرفته چون دل من روی ماهش است

                           دیگـــر نگــاه وصف بهـــاری نمـــی کنـد

                            شرح خـــزان دل به زبان نگاهش است

                                                افـتــد گــذار او بــه مــن از دور و گــاهــگــاه 

                                                خـواب خوشم همـین گذر گاه گـاهـش است

                                                                           در گوشـه هـای غم که کند خلوتی به دل

                                                                           یـاد مـن و تـرانـه مـن تکـیه گاهـش است

من دلبـخـواه خویـش نـجــســتــم ولـی خــــدا

با هر کس آن دهد که به جان دلبخواهش است

در شهر ما گناه بود عشق و شهریار    زندانی ابد به سزای گناهش است   

دلها که آرزوی امام رضا کنند
گویا زیارت علی مرتضی کنند

در سینه می طپد دل شیدای شیعیان
هر دم که آرزوی امام رضا کنند

در حسرت طواف تو ای آشیان قدس
مرغان شکسته پر ، چه پرها که وا کنند

زان کیمیای گنبد و گلدسته طلا
مسهای قلب خویش ، فقیران طلا کنند

ما را جواب کرده طبیبان میرویم
آنجا که دردها را به نگاهی دوا کنند

...

با شاه عرضه کن سخن عشق شهریار
اما نه زاهدانه که روی و ریا کنند

متن کامل شعر

ستون عرش خدا قائم از قيام محمد(ص)

بين كه سر به كجا مي كشد مقام محمد (ص)

...

حريم حرمتش اين بس كه در شفاعت محشر

بميرد اتش دوزخ به احترام محمد (ص)

...

به كام دل نرسد شهريار در دو جهان كس

مگر خدا دو جهان را كند به كام محمد (ص)

متن کامل شعر

باغها خلوت و خاليست کجايي بلبل

اينهمه خسته و خاموش، چرايي بلبل

ماهتاب است و شبی سرد و من این گوشه خموش

همدم و هم نفسم نیست کجایی بلبل

چه به وصل و چه به هجران چه بهار و چه خزان

عشق بی غلغله خوش نیست صلایی بلبل

باغبانان همه در خانه خزیدند از برف

در همه باغ نبینی رد پایی بلبل

دگر آن عربده جویان همه رفتند بیا

از کلاغان نه سری و نه صدایی بلبل

دگر از دام و قفس هم خبري نيست بخوان 

از قفس راحت و از دام رهايي بلبل

ليکن از فتنه نه سروي به چمن مانده نه کاج

چه مهيب آفت و طوفان بلايي بلبل 

خشک شد جوی بیا آب به چشم اندازیم 

بو کز این چشمه بیابیم صفایی بلبل

گل من نيز به تاراج خزان رفته بيا 

تا عزيزانه بگيريم عزايي بلبل

تو وفا با گل سرخت کن و من با گل زرد

تو بشوري بزن و من به نوايي بلبل

من بخوانم دهنی و دهنی هم تو بخوان 

فرض کن ساز فراموش صبایی بلبل

درد مردم همه درمان شده است و تنها 

درد تنهايي من مانده، دوايي بلبل

هیچ سوزی نه به ساز است و نه سحری به سخن

نیست جز سوز تو ساز بسزایی بلبل

ياد کن کز چمن و باغ فرارت دادند

  که تو از سلسه ي سبز قبايي بلبل

چه جهاني که بهادار در او زاغ و زغن

 ليک با مرغ چمن نيست بهايي بلبل

باری از زمزمه با دل شدگان جانی بخش 

شکر آن را که چنین نغمه سرایی بلبل

نفست هست به شکرانه به باغ و چمن آی

تا بهار آید و از غم به در آیی بلبل

گر جوانی به هدر رفته دل آزرده نباش

زندگی چیست به جز از باد و هوایی بلبل

شهریار از گره کار لب شکر نبست

که خدایی بود و کار گشایی بلبل

برای شنیدن فایل صوتی کلیک کنید

...

تو به صد نغمه زبان بودی و دلها همه گوش

چه شنفتی که زبان بستی و خود گوش شدی

نه گمان دار که رفتی و فراموش شدی

تو هم آمیخته با خون سیاوش شدی

در این شبهای زمستان عجب لذتی دارد به همراه خانواده

بنشینی کنار بخاری و اشعار استاد رو بخونی

 البته به همراه چای داغ قند پهلو

. . . 

مخصوصا منظومه حیدر بابا که قابل توصیف نیست

 بشنوید و لذت ببرید

..:!!  منظومه حیدربابا با صدای استاد  !!:..

..:!! حیدربابا !!:..

..:!!   متن کامل شعر  !!:..

گـــاهـی گــر از مــلال مـحــبت بـرانـمت               دوری چنان مکن که به شیون بخوانمت

چون آه من به راه کدورت مرو که اشـک                 پیک شفاعتی است که از پـی دوانمت

سـرو بلـند مـن که بــه دادم نمی رسـی                دسـتم اگر رسد به خدا مـی رسانـمت

پیونـد جـان جـدا شـدنی نیسـت ماه مـن                تـن نیستی کـه جـان دهم و وارهانمت

لبـخنـد کـن مـعاوضـه بـا جـان شـهـریـار                 تا من به شوق این دهـم و آن ستانمت

ســری بــه سیــنه خود تا صفا توانی یافت                      خــلاف خــواهــش خود تا خدا توانی یافت

در حـــقــایق و گنــجــینه ادب قـفــل اســت                      کــلیــد فــتــح بــه کنــج فنــا تــوانــی یافت

به هوش باش که با عقل و حکمت محدود                       کــمال مـطلــق گــیـتـی کجــا توانــی یافت

جــمال معــرفت از خــواب جهل بیداریست                      بجــوی جــوهر خود تــا جــلا تــوانی یافت

تحــولی است کــه از رنــجهــا پــدیــد آیــد                      نه قصه ای که به چون و چرا توانی یافت

تــو حــلقـه بــر در راز قــضــا نــدانــی زد                      مگر که ره به حــریــم رضــــا توانی یافت

ز قــعــر چــاه تــوان دیــد در ستاره و ماه                      گـر ایــن فـنـا بپــذیــری بقــا تــوانــی یافت

کمال ذوق و هنر شــهریار در معنی است                      تـو پیش و پس کــن لفظی کجا توانی یافت

گذار آرد مه من گاهگاه از اشتباه اینجا

فدای اشتباهی کآرد او را گاهگاه اینجا

.

مگر ره گم کند کو را گذار افتد به ما یا رب

فراوان کن گذار آن مه گم کرده راه اینجا

.

کله جا ماندش این جا و نیامد دیگرش از پی

نیاید فی المثل آری گرش افتد کلاه اینجا

.

سفر مپسند هرگز شهریار از مکتب حافظ

که سیر معنوی اینجا و کنج خانقاه اینجا